Τουριστικές επιχειρήσεις & ασφάλιση (ΙΙ): Ξενοδοχεία. Αναγκαία η ορθολογική Ασφάλιση Αστικής Ευθύνης.

Το παρόν άρθρο αποτελεί συνέχεια γενικού άρθρου με τίτλο-υπότιτλο:

ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ & ΑΣΦΑΛΙΣΗ (Ι): Ευαίσθητος κλάδος της οικονομίας με ένταση Ευθύνης!

Όπως και κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, μια ξενοδοχειακή επιχείρηση συνδέεται με κινδύνους. Το γεγονός πως ένα ξενοδοχείο έχει πελατεία από εθνικότητες με διαφορετικό μορφωτικό-κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, την αναδεικνύει σε δραστηριότητα έντασης αστικής ευθύνης. Οι περιπτώσεις αστικής ευθύνης, δηλαδή οι αξιώσεις αποζημίωσης για ζημιογόνα συμβάντα από αμέλεια της ξενοδοχειακής επιχείρησης, θεωρούνται κίνδυνος ο οποίος κατά τη διεθνή πρακτική είναι ασφαλίσιμος. Δηλαδή, μπορεί να διευθετηθεί οικονομικά μέσω κατάλληλων ασφαλιστηρίων.

Ειδικά όταν πρόκειται για πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες, που συνήθως φιλοξενούν άτομα υψηλού οικονομικού και κοινωνικού προφίλ τα οποία επιθυμούν υψηλής στάθμης υπηρεσίες φιλοξενίας πληρώνοντας σημαντικά ποσά, είναι αναμφισβήτητη η σπουδαιότητά της Ασφάλισης Αστικής Ευθύνης.

Η πρακτική εμπειρία στη χώρα μας δείχνει πως ο θεσμός της Ασφάλισης δεν αξιοποιείται σωστά και σε κάποιες περιπτώσεις παρατηρείται έλλειμμα αξιοπιστίας και αρτιότητας ασφαλιστηρίων. Πιο συγκεκριμένα, η μέριμνα για την ασφάλιση και ο σχετικός ανταγωνισμός περιορίζονται κυρίως στην κλασική Ασφάλιση «Πυρός και Συναφών Κινδύνων» ενίοτε σε συνδυασμό με την κάλυψη Απώλειας Εσόδων / Κερδών από την επέλευση κάποιου εκ των ασφαλισμένων κινδύνων. Στην πράξη, υποβαθμίζεται η βασική Ασφάλιση Αστικής Ευθύνης έναντι Πελατών / Τρίτων, η οποία συνήθως περιορίζεται σε απλοποιημένη κάλυψη με μικρά ποσά αποζημίωσης και με περιοριστικές προϋποθέσεις.

Όταν κάποτε κλήθηκα να αξιολογήσω το πλαίσιο ασφάλισης ενός πολυτελούς ξενοδοχείου πέντε αστέρων, το οποίο βρισκόταν σε διαδικασία πιστοποίησης κατά ISO, διαπίστωσα ότι ήταν ασφαλισμένο ως περιουσιακό στοιχείο (συνήθως, συμβατική υποχρέωση λόγω τραπεζικού δανεισμού), αλλά η ασφάλιση αστικής ευθύνης περιοριζόταν σε ένα όριο €100,000! Ποσό ανεπαρκέστατο για την περίπτωση τυχαίου ζημιογόνου συμβάντος από αμέλεια εκ μέρους του προσωπικού / της διεύθυνσης του ξενοδοχείου. Γιατί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας, ταυτόχρονα με την εξέλιξη του νομοθετικού πλαισίου που χαρακτηρίζεται από εντεινόμενη αυστηρότητα στα θέματα προστασίας των Πελατών / Τρίτων. υπάρχει η τάση για διεκδίκηση αποζημιώσεων με προβολή βάσιμων ή και αβάσιμων αξιώσεων.

Ένα ιδιαίτερης σημασίας στοιχείο που συστηματικά απουσιάζει είναι η εκτεταμένη γεωγραφική κάλυψη δικαιοδοσίας στα θέματα προβολής αξιώσεων αποζημίωσης. Είναι απαράδεκτο να προβλέπεται σε ασφαλιστήρια αστικής ευθύνης ξενοδοχείων η κάλυψη των αξιώσεων αποζημίωσης ξένων πελατών τους (Αμερικανών, Γερμανών, Γάλλων, ʼγγλων κλπ) αποκλειστικά με βάση το ελληνικό δίκαιο και κατόπιν τελεσίδικης απόφασης ελληνικού δικαστηρίου! Κάλλιστα μπορεί να φανταστεί κανείς τις σοβαρές δυσμενείς επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει στην ξενοδοχειακή επιχείρηση και ευρύτερα στον ελληνικό τουρισμό ένα θανατηφόρο συμβάν σαν αυτό που είχε συμβεί κάποτε σε ξενοδοχείο της Κέρκυρας (θάνατος δύο Βρεττανών πολιτών από διαρροή φυσικού αερίου) ή σε συγκρότημα επώνυμης αλυσίδας ξενοδοχείων όπου παιδάκι είχε χάσει τη ζωή σε στην πισίνα του ξενοδοχείου.

Είναι γνωστό πως ο Τουρισμός παρουσιάζει μεγάλη ευαισθησία σε κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα ή τυχαία ζημιογόνα συμβάντα τα οποία με τη δύναμη των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (Social Media) και σε συνθήκες παγκόσμιου ανταγωνισμού, μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά τον τουρισμό μιας μικρής χώρας σαν την Ελλάδα. Προς τούτο, παράμετρος όπως η Ασφάλιση Αστικής Ευθύνης, είναι αναγκαίο να τίθεται σε ορθολογική βάση.

Πηγή:[https://www.nextdeal.gr/asfalistikes-eidiseis/idiotiki-asfalisi/127037/toyristikes-epiheiriseis-asfalisi-ii-xenodoheia]